preludium

— Niczego nie ruszaj.

Kiedy tylko ojciec odwrócił się od niego, Scorpius przewrócił oczami i wcisnął dłonie do kieszeni. Wiedział, że ten doskonale zdaje sobie sprawę z gestu syna, ale przestał reagować mniej więcej wtedy, kiedy młody Malfoy skończył dziesięć lat. Przecież nie mógł wydłubać mu oczu. Prawdopodobnie wskoczyłyby na swoje miejsce, w ramach objawiania się mocy magicznych.

Draco udał się za właścicielem sklepu na zaplecze i zostawił syna samego z kuszącą wystawą i półkami zapełnionymi różnymi podejrzanymi przedmiotami. Lokal ten należał kiedyś do Borgina i Burkesa, którzy znani byli ze swojego umiłowania do różnych makabrycznych rzeczy. Odkąd władzę nad sklepem przejął niejaki pan Hall, zrobiło się tu tylko czyściej. Z wystawy nadal uśmiechały się trupie czaszki, z gablot kusiły różnokolorowe buteleczki z, niekiedy jeszcze bulgoczącymi, substancjami — nadal można tu było nabyć narzędzie zemsty na wyjątkowo drażniącym koledze. Scorpiusa zainteresowało jednak coś innego. Zerknął za siebie, by sprawdzić, czy ojciec przypadkiem ukradkiem go nie pilnuje i podszedł do opuszczonej lady właściciela.

Na czerwonej poduszeczce leżał pozornie zwykły zegarek. Pozornie, bo kiedy podchodziło się bliżej, wrażenie to znikało, a to za sprawą dwóch mikroskopijnych smoków, będących wskazówkami — ogon krótszego przesuwał się rytmicznie z każdą minutą, zaś drugi smok o każdej pełnej godzinie przesuwał się o jedną cyfrę i ział ogniem. Scorpiusa właśnie to przyciągnęło do lady, bo kiedy spojrzał w tamtą stronę, właśnie wybiła dwunasta i oba smoki zetknęły się ze sobą, naraz wyrzucając kulę ognia w górę.

Scorpius był średnio zainteresowany takimi błyskotkami: pierścień od babki zgubił na wakacjach w Egipcie w czwartej klasie, a medalion od dziadka wpadł mu za łóżko w dormitorium i leżał tam już od kilku lat. Zegarek jednak wyglądał jak coś, co pasowałoby do jego nadgarstka, a skoro znajdowało się w tym sklepie, to może smoki czasem wychodziły ze środka i ziały ogniem? Mógłby poszczuć nimi Notta, który w zeszłym roku wyrzucił go z drużyny.

Kuszące.

— Widzę, że młody panicz Malfoy ma świetne oko do przedmiotów.

Scorpius podskoczył i prawie krzyknął, kiedy pan Hall nagle pojawił się obok. Był małym, nieco chropowatym człowieczkiem o przenikliwym spojrzeniu i niepokojącym uśmiechu. Patrzył na Scorpiusa zza swoich wielkich okularów i chłopak miał wrażenie, że idealnie odczytał jego myśli.

— Mówiłem, żebyś nic nie ruszał. — Usłyszał za sobą głos ojca.

— Przecież nic nie ruszałem — odburknął w odpowiedzi. Jeszcze moment i byłoby to kłamstwo.

Odsunął się od lady i pozwolił ojcu dokonać wymiany jakiegoś kuferka za sporą ilość galeonów. Ostatnio Draco wpadł na pomysł zajrzenia na strych w starym dworze Malfoyów i pozbywał się co bardziej podejrzanych przedmiotów, nie zamierzając rezygnować z powiększania dosyć wątłego skarbca w Gringottcie. Scorpius chętnie trochę by z tego uszczknął i kupił ten zegarek, ale bał się odzywać przy ojcu, bo ten nie miał tego dnia za dobrego humoru, mimo że wsadził do kieszeni sakiewkę wypełnioną monetami.

Wyszli na ulicę Śmiertelnego Nokturnu, prosto w kropiący lekko deszcz.

— Muszę jeszcze wejść do jednego sklepu — oznajmił Draco.

— Nie lubię Nokturnu, poczekam na ciebie w Esach i Floresach.

Ojciec skrzywił się, ale pokiwał głową. Scorpius wyszczerzył się do niego i suszył zęby tak długo, aż Draco nie zniknął za rogiem. Odczekał pięć minut i wrócił do sklepu pana Halla, szukając po kieszeniach monet, którymi mógłby zapłacić za zegarek. Właściciel nadal stał za ladą i nie wyglądał na zaskoczonego powrotem młodego Malfoya.

— Po ile ten zegarek?

— Biorąc pod uwagę interesy z twoim ojcem, wyceniłbym go na czterdzieści galeonów, ale nie jest na sprzedaż.

Scorpius westchnął ciężko. Miał wrażenie, że Hall w duchu się z niego śmieje, ale najwyraźniej był poważny. Po kilku minutach milczenia przerywanego cichymi westchnieniami Malfoya, właściciel uśmiechnął się, kiwnął mu głową i wrócił na zaplecze. Scorp nadal stał w tym samym miejscu. Walczył sam ze sobą. Miał wrażenie, że smoki machają na niego ogonami z tarczy zegarka i sugerują wybranie jedynej słusznej opcji: kradzieży. Ojciec go zabije. Albo wydziedziczy, bo przecież już i tak mieli straszną reputację w świecie magicznym, uchodzili za tchórzy i lizusów.

Zacisnął wargi, po czym porwał zegarek z poduszeczki i wcisnął do kieszeni bluzy ukrytej pod czarną szatą. Chwilę później ewakuował się ze sklepu i puścił biegiem uliczkami Nokturnu, przepychając się przez spory tłumek ludzi tłoczących się przy granicy z Pokątną. Kiedy znalazł się już w Esach, był zdyszany i musiał wyglądać podejrzanie, ale ojca jeszcze nie było. Na szczęście.

A kiedy dołączył do syna, Scorpius zdążył przybrać już minę znudzonego siedemnastolatka, którego zakupy szkolne przestały bawić już gdzieś w trzeciej klasie. Zegarek spoczywał bezpiecznie w kieszeni zapiętej na zamek. A najgorsze, że Malfoy nie miał nawet wyrzutów sumienia, więcej: miał wrażenie, że facet chciał, żeby zegarek został ukradziony. Tylko że... to idiotyczne, prawda?

Miał prawo mieć wątpliwości.

Kto czytał już to opowiadanie (w zeszłym roku, ale może ktoś ma dobrą pamięć, w końcu trochę obserwatorów tu wisi), ten czytał też ten prolog, ale z racji tego, że odzyskałam stary plan tej historii i zamierzam wskrzesić ją z martwych, zdecydowałam opublikować prolog i rozdział pierwszy od nowa. Z tym, że ten drugi opublikuję za jakiś tydzień, gdyż wymaga malutkich poprawek. Dziękuję za uwagę, pozdrówki!